Wanneer ik boeken lees over minimalisme en websites bezoek van ‘bekende minimalisten’, dan kom ik steeds tot dezelfde conclusie. Minimalisme is de opvolger van ‘mindfulness’.
De afgelopen jaren deed mindfulness zijn intrede in heel wat bedrijven. Ik zag het ook tot stand komen in het bedrijf waar ik werk. Niet onder die benaming, maar gelijkaardige inhoud. Inzicht in jezelf en anderen met maar één doel, efficiënter werken en meer bereiken met minder middelen. De klemtoon ligt vooral op efficiënter zijn.
De opleidingen zijn samenvattingen van verhandelingen. Zodanig afgelikt dat 90% van de cursisten beseft dat het te oppervlakkig is om verandering te brengen. Wanneer ik het prijskaartje van die opleidingen zie, dan denk ik: “Zonde van mijn tijd en hun geld.”.
Soms heb ik daardoor mijn twijfels bij minimalisme. De dag dat het een trend wordt in bedrijven gaat de klemtoon verlegt worden van ‘efficiënter’ naar ‘met minder middelen’. Tot het zover is, probeer ik de methode toe te passen in mijn leven om te bepalen wat ik nodig heb om gelukkig te zijn en probeer ik te achterhalen of mijn prioriteiten juist liggen.
Minimalisme, in zijn extreemste vorm, betekent beginnen vanaf nul. Een nieuwe start met een blanco blad. Voor veel mensen is dit een angstaanjagende gedachte, voor anderen een moment van verlossing. De essentie is het volgende: “Doorheen de jaren verzamel je heel wat spullen. Al die spullen leiden je af van de essentie. Door te ontspullen of ontrommelen krijg je opnieuw de kans om te gaan bepalen wat je echt nodig hebt.”.
Dat is uiteraard een grote stap. Velen schrijven liever op papier uit wat ze nodig hebben, of stippelen lijstjes uit in gedachten. De waarheid is echter dat we moeten ervaren om werkelijk te weten. In onze gedachten zijn we te zeer afhankelijk van onze angsten en verlangens. In de praktijk blijkt dat we sterker en creatiever zijn dan we werkelijk beseffen.
De gemakkelijkste, veiligste manier om dit fysiek aanvaardbaar te maken is door alles wat je hebt in een verhuisdoos te stoppen. Vervolgens leef je jouw leven zoals gewoonlijk. Ieder keer dat je iets nodig hebt haal je het uit de doos, maar de rest laat je zitten.
Na een maand of een jaar, evalueer je alles wat in de dozen zit. Binnen het minimalisme moedigt men aan om dit na een maand te doen. Die periode zou voldoende zijn om een nieuwe gewoonte aan te leren of een oude gewoonte af te leren. Zelf verkies ik een jaar omdat ik merk dat mijn gewoonten enorm beïnvloed worden door de seizoenen.
Wanneer je de spullen overloopt kun je enerzijds kiezen om alles gewoon te verkopen of weg te geven zonder er verder veel over na te denken. Ballast die je met een zucht van je afzwiert. Je kunt er ook voor kiezen om te achterhalen waarom bepaalde spullen al dan niet belangrijk voor je zijn. Praktische zaken die je niet vaak gebruikt kun je misschien wat vaker uitlenen. Zaken met een emotionele waarde kun je een centraler plekje in jouw leefruimte geven. Onafgewerkte zaken moet je ofwel loslaten of afwerken.
In 2015 gebruikte ik deze methode voor mezelf. Ik heb niet zoveel spullen, maar ik merkte dat ik enorme lange takenlijsten had. Ik moest keuzes maken en dat viel me heel zwaar. Ik was de enige in ons gezin die hier nood aan had, dus beperkte ik me tot mijn slaapkamer en mijn bureau. Dat op zich was reeds een intense ervaring. Eerst was er de verlossing, daarna de leegte en vervolgens, tot mijn verbazing, de rust.
Het is een oefening die ik in de toekomst nog vaker zal doen. Herbeginnen zorgt er voor dat je alles eens in een nieuw daglicht bekijkt. Kleine brandjes worden geblust en de grond blijkt vruchtbaarder dan gedacht. Ik heb geleerd te relativeren, me minder te laten beïnvloeden door de wensen van anderen en me volledig te focussen op het nu.
Geef een reactie